Nocne zmagania z karaluchami nie pozwolily nam wczesnie wstac, a poniewaz nie ustawilismy budzika, wyszlismy z pokoju dopiero ok 13.
Wspielismy sie na gorujaca nad miastem Mount Phousi, przekroczylismy bambusowy most i po spacerze przez znajdujaca sie po drugiej stronie rzeki wioske, "zjedlismy" obiadokolacje w wyjatkowej restauracji Dyan Sabai.
P: Mimo przemiłej atmosfery, cudownego otoczenia dzikiej przyrody oglądanej z góry (restauracja zbudowana jest na palach prawie w koronach drzew), świetnej muzyki i wyśmienitych shake'ow, nie byłem w stanie nic przełknąć. Zamówione przeze mnie dwa Dipy: Eggpland Dip i Tomato Dip okazały się zawierać zioło, którego nie jestem w stanie wziąć do ust. Roślina ta była zmorą całego wyjazdu. Na szczęście nie pojawiała się zbyt często, kiedy jednak już była obecna, wyczuwałem ją od razu gdy przynoszono nam jedzenie do stolika i nie byłem w stanie wziąć nawet jednego kęsa. Zioło o którym mowa to coś w rodzaju pietruszki – same same but different).
Kolejny wieczor z mnichami przyniosl kolejne przemile chwile i nowa wiedze na temat ich stylu zycia.
Dowiedzielismy sie na przyklad, ze spozywaja tylko dwa posilki dziennie - o 5.30 rano i przed 12 w poludnie. Od poludnia nie wolno im niczego jesc - moga tylko pic kawe. Nie moga spiewac, grac na zadnym instrumencie, uprawiac zadnych sportow, grac w zadne gry. Nie moga w zadnym przypadku dotknac kobiety (nawet opuszkiem palca).
Duza czesc mlodych mnichow po kilku miesiach lub latach odchodzi z klasztoru aby wiesc normalne zycie. W Luang Prabang ogromna wiekszosc mnichow stanowia ci mlodzi, a w Laosie prawie kazdy mezczyzna byl w mlodosci w klasztorze buddyjskim. Dzieki temu (przynajmniej teoretycznie) spoleczenstwo powinno byc bardziej uduchowione i wrazliwe. Na podstawie naszych doswiadczen z podrozy po Wietnamie, Kambodzy i Laosie, mozna rzeczywiscie wysnuc wniosek, ze ludnosc tego ostatniego jest bardziej zrelaksowana i pozytywnie nastawiona do innych (w tym tutystow). Czy jest bardziej uduchowiona? Byc moze tak.
Wspielismy sie na gorujaca nad miastem Mount Phousi, przekroczylismy bambusowy most i po spacerze przez znajdujaca sie po drugiej stronie rzeki wioske, "zjedlismy" obiadokolacje w wyjatkowej restauracji Dyan Sabai.
 |
| fot. Asia |
 |
| fot. Asia |
 |
| fot. Asia |
 |
| fot. Paweł |
 | |
|
 | |
|
 | |
|
 | |
|
P: Mimo przemiłej atmosfery, cudownego otoczenia dzikiej przyrody oglądanej z góry (restauracja zbudowana jest na palach prawie w koronach drzew), świetnej muzyki i wyśmienitych shake'ow, nie byłem w stanie nic przełknąć. Zamówione przeze mnie dwa Dipy: Eggpland Dip i Tomato Dip okazały się zawierać zioło, którego nie jestem w stanie wziąć do ust. Roślina ta była zmorą całego wyjazdu. Na szczęście nie pojawiała się zbyt często, kiedy jednak już była obecna, wyczuwałem ją od razu gdy przynoszono nam jedzenie do stolika i nie byłem w stanie wziąć nawet jednego kęsa. Zioło o którym mowa to coś w rodzaju pietruszki – same same but different).
 | |
|
 |
| fot. Asia |
 |
| fot. Paweł |
Kolejny wieczor z mnichami przyniosl kolejne przemile chwile i nowa wiedze na temat ich stylu zycia.
Dowiedzielismy sie na przyklad, ze spozywaja tylko dwa posilki dziennie - o 5.30 rano i przed 12 w poludnie. Od poludnia nie wolno im niczego jesc - moga tylko pic kawe. Nie moga spiewac, grac na zadnym instrumencie, uprawiac zadnych sportow, grac w zadne gry. Nie moga w zadnym przypadku dotknac kobiety (nawet opuszkiem palca).
Duza czesc mlodych mnichow po kilku miesiach lub latach odchodzi z klasztoru aby wiesc normalne zycie. W Luang Prabang ogromna wiekszosc mnichow stanowia ci mlodzi, a w Laosie prawie kazdy mezczyzna byl w mlodosci w klasztorze buddyjskim. Dzieki temu (przynajmniej teoretycznie) spoleczenstwo powinno byc bardziej uduchowione i wrazliwe. Na podstawie naszych doswiadczen z podrozy po Wietnamie, Kambodzy i Laosie, mozna rzeczywiscie wysnuc wniosek, ze ludnosc tego ostatniego jest bardziej zrelaksowana i pozytywnie nastawiona do innych (w tym tutystow). Czy jest bardziej uduchowiona? Byc moze tak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz